Stwardnienie rozsiane – leczenie i rokowania
Stwardnienie rozsiane to choroba centralnego układu nerwowego występująca zwykle u osób między 20. a 40. rokiem życia. Istnieje teoria, coraz bardziej popularna, że jest to choroba autoimmunologiczna, atakująca osłonki komórek nerwowych (mielinę). Brak tej izolacji uniemożliwia przekazywanie sygnałów pomiędzy komórkami. W wyniku licznych błędów w mózgu powstaje wiele stwardnień (blizn). Ponieważ blizny te rozsiane są w mózgu i rdzeniu kręgowym, chorobę nazwano stwardnieniem rozsianym.
Stwardnienie rozsiane przebiega z rzutami i remisjami. Jeśli jakiś objaw choroby utrzymuje się przez 24 godziny mówi się o rzucie stwardnienia. Ustąpienie objawów to remisja. We wczesnej fazie choroby objawy rzutu ustępują, z czasem jednak każdy rzut pozostawia po sobie wadę, co powoduje narastanie niepełnosprawności pacjentów.
Objawy stwardnienia rozsianego mogą być wzrokowe (podwójne widzenie, bóle gałki ocznej, trudności w rozpoznawaniu barw. Chorzy odczuwają również zawroty głowy, mają trudności w połykaniu. Ich kończyny osłabiają się, pacjent chodzi „jak pijany” ostatecznie następuje niedowład. Z czasem coraz trudniej jest koordynować ruchy tułowia i kończyn ich mrowienie i drętwienie a także zaburzenia czucia. Leczenie choroby nie jest łatwe i nie zwalcza choroby całkowicie, ale hamuje jej postęp.
W związku z uciążliwymi objawami często chorzy na stwardnienie rozsiane popadają w depresję, co utrudnia im walkę z chorobą.
Stwardnienie rozsiane to choroba, która nie została statecznie poznana i opisana. Lekarze potrafią rozpoznać jej objawy jednak nadal nie wiadomo dlaczego atakuje. Dlatego też trudno jest zarówno zapobiegać jak i leczyć stwardnienie rozsiane.
Leczenie choroby polega na spowalnianiu jej postępów, łagodzenia objawów oraz przywracaniu funkcji utraconych w wyniku rzutów. Jest to jednak możliwe jedynie w przypadku rzutów remitująco-nawracających. Objawy te ustępują po dużych dawkach kortykosteroidów, takich jak metyloprednizon. Innym sposobem jest poddanie pacjenta plazmaferezie, czyli oczyszczaniu osocza krwi z dużych cząstek. Pozwala to skrócić czas trwania rzutu choroby i ograniczyć następstwa. Nie wynaleziono jeszcze leku, który doprowadziłby do całkowitego wyleczenia stwardnienia rozsianego. Sprawdź, jakie są rokowania chorego.
W celu złagodzenia przebiegu rzutów i ograniczenia ich ilości podaje się leki takie jak interferony beta, octan glatirameru czy mitoksantron. Ponieważ część objawów choroby utrudnia normalne funkcjonowanie chorym w wielu przypadkach stosuje się leczenie objawowe. Polega ono na podawaniu lekarstw łagodzących dolegliwości takich jak sztywność mięśni, bóle, zaburzenia w oddawaniu moczu lub stolca, szybkie męczenie się oraz stany depresyjne i lękowe.
Jak do tej pory nie istnieją wyniki badań, które przedstawiłyby dokładne rokowania lub wskazały sposoby leczenia stwardnienia rozsianego. Jak do tej pory przedstawiono jedynie kilka pomysłów na rozwiązanie tego problemu. Stwardnienie rozsiane z jednej strony nieuleczalna chorobą, przez co rokowania na jej wyleczenie są… nie ma ich w ogóle. Z drugiej jednak strony w zależności od kilku czynników (typu choroby, płci, rasy czy wieku) długość życia chorych na stwardnienie może być dłuższa niż zdrowego człowieka. Minimalizując objawy możemy przedłużać, życie chorych co nie zmienia faktu, że 15 proc. z nich popełnia samobójstwo.
Im młodsze osoby chorują na stwardnienie rozsiane tym wolniej postępuje upośledzenie. Osoby starsze oraz chorzy z typem pierwotnie postępującym, szybciej przestają samodzielnie funkcjonować. W porównaniu do innych typów choroby upośledzenie występuje tu nawet o 13 lat szybciej. Lepsze rokowania maja również osoby, którym jako początkowe objawy wystąpiły upośledzenie widzenia i zaburzenie czucia oraz te, które miały tylko jeden objaw na początku choroby. Trudności z chodzeniem oraz osłabienie niestety nie rokują dobrze.